Przypadkowa Notka nr. 4

Notka namber cztery. Ta mi się w ogóle nie udała. Masakra jakaś. Mimo tego... Zapraszam do czytania i komentowania. 

**************************************************

-Weźmiesz go na plac, żeby się trochę pobawił?- zapytał mnie Tito. 

-Znów? Był wczoraj- nie ukrywałem, że nie przepadałem za zabieraniem go tam. 

-Proszę. 

Spojrzałem na niego. Mój starszy brat złożył ręce, jak do modlitwy i czekał na moją decyzję. 

-Eh. No dobra. 

-Dzięki Mike. Jesteś wielki. 

Wziąłem TJ'a na plac zabaw. Kiedy usiadłem na ławce, zobaczyłem, że poszedł się bawić z jakaś dziewczynką. Mały podrywacz. Dostrzegłem, że kurteczka spadała mu z ramion, więc podszedłem do niego, kucnąłem i zacząłem mu ją poprawiać. Niestety coś z zamkiem się zacięło. 

-Pomóc?- usłyszałem nad głową. Spojrzałem tam i ujrzałem najpiękniejszą dziewczynę na świecie. Uśmiechała się czarująco. Kucnęła obok mnie i zaczęła kombinować coś przy zamku. Potem wstaliśmy na równe nogi. 

-Dziękuję- powiedziałem. 

-To drobiazg. Widzę, że nasi podopieczni się polubili. 

-Owszem. To pani siostra? 

-Tak. Lilly zawsze wolała grać w piłkę niż bawić się lalkami. Ma to chyba po mnie. A to pana braciszek? 

-Nie. To mój bratanek. A tak poza tym to jestem Michael. Michael Jackson. 

-Rose Parker. 

-Miło mi poznać. 

-I wzajemnie. 

-Usiądźmy. 

Zajęliśmy miejsce na ławce i zaczęliśmy gawędzić. 

-Czyli jesteś piosenkarzem? 

-Powiedzmy. Nie jestem aż tak sławny. Ale staram się jak mogę. A ty czym się zajmujesz? 

-Ja studiuję na Akademii Malarskiej. Wiem, że to nie jest dobry zawód ale robię to co kocham. 

-O to chodzi. Ja tak samo. Mógłbym pójść na mechanika, konstruktora, nauczyciela albo informatyka ale to nie jest to, co sprawia mi radość. 

Spojrzałem na zegarek. Była prawie dwudziesta.

-Trzeba by się zbierać- odrzekłem.

-Racja. Miło mi się z tobą rozmawiało. 

-Mi z tobą również. 

-Może się jeszcze spotkamy. 

-Mam nadzieję. To cześć. 

-Cześć...

Wbiegłem do domu cały w skowronkach. 

-A tobie co się stało?- zapytał mnie brat. 

-A nic. Będę zabierał TJ'a na plac, kiedy będziesz chciał. Tylko daj znać. Mogę nawet jutro. 

Patrzył na mnie zszokowany. Poszedłem pod prysznic i położyłem się spać. Następnego dnia również zabrałem bratanka do piaskownicy. Rose już tam siedziała. 

-Cześć. 

-O hej. 

-Mogę się dosiąść? 

-Jasne. Do tej pory strasznie się nudziłam. Miła odmiana. 

Uśmiechnąłem się. 

-Jesteś tutaj codziennie?

-Owszem. Mamy z Lilly taki mały układ. Ja zabieram ją codziennie do parku, a ona nie podbiera mi rzeczy i nie wchodzi do pokoju. Proste. 

-I pomysłowe. 

-Owszem. 

Niedługo miał być sylwester. A gdyby tak...

-Może wpadniesz do nas na sylwestra?- uprzedziła mnie. 

-Z TJ'em? 

-Jasne. 

-Z miła chęcią. O której mam być?

-Myślę, że koło dwudziestej drugiej wystarczy. 

-Zgoda. 

Pogadaliśmy jeszcze i wróciliśmy do domu. Nadszedł ten dzień. 31 grudnia. Zakładałem koszulę i krawat. TJ siedział grzecznie i oglądał bajkę. 

-No maluchu. Idziemy dzisiaj do Rose. Proszę. Zachowuj się. Byle jak ale się zachowuj- puściłem mu oczko. Podjechałem pod wskazany adres i zapukałem. Otworzyła mi Rose. Miała na sobie sweter i jeansy. Ja czarne rurki i koszule z czarnym krawatem. 

-Wreszcie jesteście. Wchodźcie. 

Weszliśmy i TJ od razu poszedł bawić się z Lilly. Miałem dla Rose super drogiego szampana. Kiedy zamknęła drzwi, wyjąłem go zza pleców. 

-O matko. Michael, nie musiałeś. 

-To prawda. Ale sylwester powinien być udany. 

-Co racja to racja. Chodź do salonu. 

W pokoju stała kanapa, a przed nią palił się kominek z powieszonym nad nim telewizorem. 

-Chcesz coś do picia? 

-Nie dziękuje. 

W końcu Rose wyszła z kuchni i dołączyła do mnie. 

-Przepraszam, że zapytam ale... Gdzie są wasi rodzice? 

-Opiekuje się nami tylko mama. Musiała zostać dzisiaj w pracy. Ma nocny dyżur w szpitalu. 

-Przykro mi. 

-E tam. Ty mi to rekompensujesz. 

Uśmiechnąłem się szeroko. 

-Michael?

-Tak?

-Czy ty masz kreski? 

-Owszem. Nie podobają ci się?

-Są genialne! Ja nawet nie umiem takich zrobić. Może ty jesteś makijażystą, co? 

-Nic mi o tym nie wiadomo. 

Siedzieliśmy tak i rozmawialiśmy sobie przez jakiś czas. 

-Michael. Za dziesięć dwunasta. Może przyszykuje kieliszki. 

-Pomogę ci. 

Poszliśmy do kuchni. Nagle zadzwonił jej telefon. 

-Halo? Co? Tak. Już lecę. 

Rozłączyła się. 

-Michael przepraszam. Muszę jechać do szpitala. 

-Pojadę z tobą. 

Wzięliśmy dzieciaki i wsiedliśmy do auta. Kiedy byliśmy juz w szpitalu, Rose wbiegła do jakiegoś pokoju i wyszła z niego w fartuchu. Poszedłem za nią i zobaczyłem... Jakieś małe dziecko.  Reanimowali je. Po chwili zrezygnowali i zaczęli wychodzić z sali. Nie wytrzymałem. Ze łzami w oczach Wbiegłem tam, zamknąłem drzwi i zacząłem je reanimować na własną rękę. Nagle podeszła do mnie Rose. Nie zdążyła jeszcze wyjść razem z matką. 

-Michael, co robisz?!

-Nie dam mu tak odejść! Dawaj mały! Żyj! No dalej! Rose, daj mi defibrylator! Strzelam! Uwaga! 

Nagle jego serce zaczęło pracować. Odpadłem na ziemię cieżko oddychając. 

-Nieźle mały. Chodź ze mną- powiedziała jej mama. 

Zabrała mnie do pokoju dla lekarzy i dała wody. 

-Skąd wiedziałeś co zrobić?

-Mam zrobiony kurs pierwszej pomocy. Taki bardziej zaawansowany. 

-Eh. No dobrze. Rose, możecie juz wracać. Damy sobie radę. 

Przebrała się i wróciliśmy. 

-To było bardzo głupie z twojej strony. 

Spuściłem głowę. 

-Wiem... Ale mi się udało. 

-Niby racja. Zepsułam ci sylwestra. Przepraszam. 

-To nic. Szampan nie zniknął. 

Uśmiechnęła się do mnie. Kiedy wróciliśmy, dzieciaki poszły spać, a my usiedliśmy w salonie na kanapie z rozpalonym kominkiem i szampanem. 

-Za udany rok- wzniosła toast. 

-Za udany rok- zawtórowałem jej. 

Zanim się obejrzałem, było już rano. Leżałem na kanapie opatulony kocem. Wyczułem z kuchni miły zapach. Wstałem i poszedłem za nim. 

-Dzień dobry- uśmiechnęła się. 

-Dzień dobry. Co tam pichcisz?

-Jajecznicę z bekonem. 

-Pomóc ci? 

-Nie musisz. Siadaj. Zaraz skończę. 

Zająłem miejsce przy stole. 

-Dzieciaki jeszcze śpią? 

-Tak. Aniołeczki zasnęły i dalej śpią. 

-Śpiochy małe. 

Rose podała mi śniadanie i usiadła naprzeciwko. 

-Smacznego. 

-Wzajemnie- posłałem jej uśmiech. 

Po jakimś czasie usłyszałem TJ'a. 

-Obudził się. Zaraz wrócę. 

Wziąłem mojego bratanka na ręce i zszedłem z nim na dół. Rose podeszła i wzięła go ode mnie. 

-A kto to się obudził? Jesteś głodny?

-On zawsze jest- zaśmiałem się.  

Trzepnęła mnie żartobliwie w brzuch. Oczywiście zrobiła to delikatnie. 

-Co on lubi jeść?

-Rożnie. Najczęściej jada owoce. 

-Zaraz coś znajdziemy. 

Oparłem się o blat i obserwowałem ją.  Zafascynowało mnie jej podejście do dzieci...