Rozdział XVI

Hej Hej Helo! Witajcie. Postanowiłam, że ten rozdział będzie krótszy, ale pojawi się szybciej. Szczerze? Wyszedł mi do bani. Jakoś ostatnio mam problemy, żeby coś sensownego napisać. O matko! Mimo, że publikuję to po 20 to czuję się taka padnięta. Proszę o rady, jeżeli coś jest nie tak. Enjoy ;) 
*********************************************************************************

Rok później...

-Nie możemy pojechać. Lucas ciągle płacze i ma gorączkę- sprzeciwiłam się.
-Może jest głodny?
-Pół godziny temu jadł.
-Nie ma innej opcji. Musimy zabrać go do szpitala, niech go zbadają.
Po chwili już tam byliśmy. Zrobili naszemu synkowi niezbędne badania.
-Mogę państwa prosić?- powiedział lekarz.
Poszliśmy za nim do gabinetu.
-Wszystko z nim dobrze?
-Nie bardzo. Mały potrzebuje przeszczepu wątroby. Jakby zatruł się jakimiś lekami. Wiedzą coś państwo?
-Nie... My byliśmy teraz na wyjeździe. Opiekowała się nim niańka.
-W każdym razie... Lucas potrzebuje tego przeszczepu natychmiast. Musicie państwo zrobić badania, czy możecie być dawcami. Przepraszam, ale muszę iść na operację. Do widzenia.
Wyszedł. Z moich oczu pociekły łzy.
-Nie płacz. Będzie dobrze- przytulił mnie Mike.
Po tygodniu mieliśmy już wyniki. Mogłam być dawcą. Z Lucasem było coraz gorzej. Liczyła się każda minuta.
-Dobrze, gotowa jest pani do zabiegu?- zapytał mnie lekarz.
-Tak. A czy...
Usłyszeliśmy pisk. Lekarz pobiegł do sali Lucasa.
-Mike! Michael! Co się tam dzieje?!
Przez jakiś czas siedzieliśmy sami, bo nie chcieli nas tam wpuścić. Po półgodzinnym oczekiwaniu, przyszedł lekarz.
-Panie doktorze, co z Lucasem?- zapytał mój mąż.
On tylko pokręcił głową i wyszeptał:
-Przykro mi...
Wyszedł. Mike osunął się na krzesło, a ja patrzyłam w jeden punkt. Lucas... nie żyje? Jak to? Przed chwilą tu jeszcze był. A teraz... już nie...? Zaczęłam płakać. Michael usiadł przy mnie. Wtuliłam się w jego koszulę. Wróciliśmy do domu. Nie wiedzieliśmy co ze sobą zrobić. Wieczorem siedziałam w sypialni. W końcu z niej wyszłam i skierowałam się na dół. Zajrzałam dyskretnie do gabinetu Michaela. Siedział w fotelu. Płakał. Nie musiałam zobaczyć, żeby wiedzieć. Był bardzo wrażliwy. A on jeszcze tak kochał Lucasa... Weszłam do niego. Spojrzał na mnie czerwonymi oczami. Usiadłam mu na kolanach i przytuliłam. Po chwili płakaliśmy oboje. Po jakimś czasie się uspokoiłam w przeciwieństwie do Michaela.
-Kochanie, spójrz na mnie.
Podniósł wzrok.
-Damy sobie radę. Słyszysz? Musimy być silni. Lucas by tego nie chciał.
Otarłam łzy w jego oczu.
-Tak. Masz rację.
-Chodź już spać. Masz worki pod oczami.
Złapałam go za rękę i zmusiłam, żeby poszedł za mną. Wzięliśmy wspólny prysznic, on umył mi plecy, a ja jemu, po czym położyliśmy się do łóżka. Leżeliśmy twarzami do siebie. Był załamany. Pogłaskałam go po policzku.
-Skarbie, wiem, że ci przykro i tęsknisz za Lucasem, ale nic nam to nie da. Mi też jest ciężko. Musimy żyć dalej.
-Wiem, ale... już nigdy go nie zobaczę...
Przytulił się mocno do mnie i zasnęliśmy.

Michael:
Minął tydzień od śmierci Lucasa. Z Rose nie było za dobrze. Zamknęła się w sobie i ciągle była zdołowana.
-Kochanie?- powiedziałem, wchodząc do kuchni.
-Tak?
-Przyjdzie dzisiaj do nas Janet.
-Okay.
Podszedłem do niej i lekko objąłem w pasie. Odwróciła się do mnie.
-Co się dzieje? Jesteś taka... nieobecna.
-Nic się nie dzieje...
-Skarbie, chcę ci pomóc, tylko musisz mi powiedzieć, o co chodzi.
-O nic. Chciałabym, żeby Lucas był z nami.
-Ja też księżniczko, ja też.
Po południu usłyszałem dzwonek do drzwi.
-Cześć braciszku- przywitała mnie.
-Cześć.
-Hej Rose, jak się czujesz?
-Nie wiem... Tak sobie.
Spojrzeliśmy na siebie wymownie z Janet. Moja siostra też wydawała się zaniepokojona stanem Rose.
-Chodźcie do salonu. Chcesz herbatę?- zapytałem ją.
-Owocową, jeśli masz.
-A ty, kotku?
Pokręciła tylko głową. Poszedłem więc do kuchni i zagotowałem wodę. Po kilku minutach przyniosłem Janet picie i usiadłem koło mojej żony.
-A co u mamy?- zapytałem.
-Dobrze. Tęskni za wami.
-Może niedługo się tam wybierzemy, co Rose?
Pokiwała głową i zmusiła się do uśmiechu.
-Mike, czy mogę cię prosić na chwilę?- zapytała mnie siostra.
-Jasne. Poczekasz kochanie?- zapytałem żonę.
-Poczekam.
Pocałowałem ją w czoło i poszedłem za Janet.
-Michael, z nią jest bardzo źle. Musisz iść do psychologa. Ona może sobie coś zrobić.
-Wiem. Też się martwię.
-To na co czekasz?
-Sam nie wiem. Może trochę się boję.
-Czego?
-Że ją stracę...
-Stracisz ją, jeżeli nic z tym nie zrobisz. Musisz działać, dopóki masz szansę.
-Wszystko dobrze?- niespodziewanie przyszła Rose.
-Tak koteczku. Wszystko gra. A jutro odwiedzimy moją mamę i resztę rodziny. Czas się urwać z tego Londynu.
-No dobrze.
-To ja się będę zbierać- odrzekła Janet- Spotkamy się jutro w domu.
-Nie lecisz z nami?
-Nie. Mam swój samolot. Do zobaczenia wam. Trzymaj się Rose.
Kiedy odprowadziłem ją do drzwi i zamknąłem je na klucz, poszedłem pod prysznic i położyłem się do łóżka. Następnego dnia z rana lecieliśmy już samolotem. Moja żona odsypiała po ciężkiej nocy. Ukląkłem przy niej i pogłaskałem ją po głowie. Nagle otworzyła oczy.
-Coś się stało?
-Nie... tylko chciałem ci powiedzieć, że strasznie cię kocham.
-Ja ciebie też- pogłaskała mnie po policzku- Chodź do mnie.
Zrobiła mi miejsce. Położyłem się obok, a ona oparła głowę na mojej piersi i wtuliła się w mój bok.
-Pośpij jeszcze. Będziemy na miejscu dopiero za jakieś dwie godziny.
Znów zasnęła. Obudziła się dopiero, kiedy dolecieliśmy na miejsce. Skierowaliśmy się z naszymi dwoma walizkami do mojego rodzinnego domu. Zadzwoniłem dzwonkiem.
-Już idę!- usłyszałem.
Tak jak sądziłem, otworzyła mi moja mama.
-Michael?
-We własnej osobie.
-Jak dobrze cię widzieć. Ciebie również Rose.
-Wzajemnie- odrzekła.
-Chodźcie. Twój pokój Mike jest pusty. Możecie tam spać, oczywiście. Za godzinę będzie kolacja. Taty nie ma. Jest na wyjeździe biznesowym. Wróci za trzy tygodnie.
-To na długo wyjechał.
Ja i Rose poszliśmy do mojej starej sypialni. Kiedy tylko się wypakowaliśmy, musieliśmy zejść na posiłek. Moja ukochana była w dołku, a ja nie wiedziałem, co zrobić. Postanowiłem po kolacji się przejść.
-Chcesz iść ze mną?- zapytałem ją.
-Nie. Posiedzę sobie tutaj.
-Na pewno?
-Tak- posłała mi "uśmiech".
-No dobrze. Wrócę niedługo.
Założyłem swój ulubiony płaszcz i wyszedłem. Chodziłem po ciemku przez jakieś dwie godziny. Nagle zadzwonił mój telefon. To Janet.
-Tak?
-Michael! Wracaj szybko! Rose podcięła sobie żyły! Zabrała ją karetka. Jadę właśnie do szpitala! Pośpiesz się!
Zakończyłem rozmowę. Szybko wsiadłem do najbliższej taksówki, którą znalazłem i pojechałem tam. W głowie kłębiły mi się najgorsze myśli. Straciłem Lucasa. Nie poradzę sobie bez Rose.
-Dwadzieścia dolarów się należy.
Dałem kierowcy pięćdziesiąt, bo drobniej nie miałem i pobiegłem szybko na recepcję. Nie musiałem się o nic pytać, bo niedaleko stała La Toya.
-Co z nią?- zapytałem.
-Kiepsko. Chodź ze mną.
Poszedłem posłusznie za moją starszą siostrą. Moja miłość leżała nieprzytomna, podłączona do aparatury. Akurat wychodził lekarz.
-Panie doktorze, co z nią?
-Stan jest stabilny. Oczywiście fizycznie, bo widać, że ma bardzo poważne problemy ze sobą.
-Sugeruje pan, że moja żona jest nienormalna?!- zdenerwowałem się.
-Nie. Skądże. Ja tylko mówię, że może mieć jakiś problem, z którym sama się nie może uporać. A teraz przepraszam, ale idę na dyżur.
Poszedł. Wszedłem po cichu do sali i usiadłem obok jej łóżka. Była przytomna. Kiedy mnie zobaczyła, spuściła głowę, a z jej oczu pociekły łzy. Ująłem jej podbródek i zmusiłem, żeby na mnie spojrzała.
-Powiedz, że jestem idiotką. Że masz mnie dość i chcesz rozwodu. Powiedz mi to. Zmieszaj mnie z błotem...
Spojrzałem na nią smutny i odrzekłem cicho:
-Martwiłem się.
-Co...?
-Martwiłem się o ciebie. To takie dziwne?
-Ale... nie jesteś zły?
-Troszkę tak, ale kiedy stąd wyjdziesz, zajmę się tobą porządnie, jak na męża przystało.
Uśmiechnęła się lekko.
-Kocham cię Michael.
Nachyliłem się i ją pocałowałem.
-Ja ciebie też kochanie. Ja ciebie też. Najmocniej na świecie.
Po jakimś czasie wrócił lekarz i oznajmił, że koniec odwiedzin na dzisiaj. Obiecałem Rose, że przyjdę jutro. Po powrocie wziąłem prysznic i zadzwoniłem do niej jeszcze.
-Halo?
-Jak się czujesz?
-Mike, byłeś u mnie pół godziny temu- zaśmiała się.
-Wiem, ale się martwię.
-Nie masz powodu.
Nie odpowiedziałem.
-O czym myślisz?
-O tobie kochanie- szepnąłem.
-Nie martw się.
-Nie w ten sposób myślę.
-O ty łobuzie! Ja co dam, wydziwiać takie erotyczne fantazje!
-Jeżeli ty jesteś w ich bohaterkę, to powinnaś się cieszyć. Znaczy to, że dalej mnie podniecasz.
-Mike, proszę- zaśmiała się- Pójdę spać.
-Dobrze. Przyjdę jutro.
-Tylko bez tych twoich wyobrażeń.
-Dobrze. Dobranoc skarbie. Kocham cię.
-Ja ciebie też Misiu. Najmocniej jak się da.
Rozłączyła się. Śniła mi się tej nocy. Wiedziałem, że mimo śmierci Lucasa, poradzimy sobie. Nie zawiodę jej. Już nigdy więcej...