Przypadkowa Notka nr.5

Oto piąta część serii PN. Zapraszam do komentowania :)
*********************************************************************************

Michael i ja poszliśmy pod dom. Stanęłam przed drzwiami…

-Dziękuję za miły dzień- uśmiechnęłam się.

-To ja dziękuję. Posłuchaj… A może dałabyś się namówić jutro na poranną kawę? Musisz mi pomóc z dalszym ciągiem tekstu.

-Ale to kosztuje- uśmiechnęłam się chytrze. (Oczywiście żartowałam).

-Dwadzieścia tysięcy wystarczy?

-Co? Nie ja…

-Trzydzieści tysięcy.

-Michael…

-Ostro grasz. No dobra. Czterdzieści.

Położyłam mu palec na ustach.

-Ja nie chcę pieniędzy.

-Ale mówiłaś…

-To był sarkazm.

-Aaaaaaaa- chyba załapał.

-Brawo mistrzu.

-A co do tego jutra, to…?

Umówiliśmy się na dziewiątą w kawiarni. Dał mi jeszcze swój numer telefonu i

położyłam się spać. Zanim zasnęłam dostałam SMSa:

„Dobranoc i dziękuję za dzisiaj.

                                      Michael J „

Uśmiechnęłam się do siebie w duchu. Rano, kiedy wstałam, była już ósma.

Szybko się wyszykowałam i ruszyłam na spotkanie z nim. Czekał już tam i przeglądał kartki. Podeszłam do niego od tyłu i zasłoniłam mu oczy.

-Zgadnij kto to.

-Hm. Może moja nieoceniona korektorka tekstów?

-Strzał w dyszkę.

Kiedy usiadłam, wyciągnął w moją stronę jakąś kopertę.

-Co to?

-Sama zobacz.

Otworzyłam ją nieśmiało. W środku znajdowała się niezliczona ilość pieniędzy.

-Co to jest?

-Dwadzieścia tysięcy.

Zamknęłam ją i oddałam mu.

-Nie przyjmę tego.

-Niby dlaczego?

-Bo nie. Pomagam ci z dobrego serca i własnej chęci, a nie dla kasy.

-Mam potem wyrzuty sumienia. Proszę, weź je.

-Nie. Nie zgadzam się.

Zrobił minę pieska.

-Na mnie to nie działa.

W końcu się poddał.

-No niech ci będzie. A jaką kawę Pani sobie życzy?

-Espresso poproszę.

-Już się robi.

Kiedy Mike poszedł mi po picie, zaczęłam przeglądać jego teksty. Były bardzo dobre, ba! Nawet świetne wręcz. Nie rozumiałam, dlaczego potrzebował mojej pomocy.

-I jak?

-Posłuchaj. One są genialne. Nie potrzebują żadnej korekty.

-Nie mów tak. Są straszne. Nie do rytmu, nierówno i tekst taki jakiś niespójny.

Wywróciłam oczami i zaczęłam czytać wszystko kawałek po kawałku. Czasami nawet poprosiłam Michaela, żeby mi coś zanucił. Po trzeciej kawie, połowa była skończona. Zaczął padać deszcz, a my siedzieliśmy na dworze. Szybko zebraliśmy kartki i pobiegliśmy do auta Michaela. Miałam zamiar tam tylko posiedzieć.

-Jesteś cała mokra. Jedziemy do mnie. Dam ci coś do przebrania.

Zaskoczył mnie. Ale nie miałam ochoty się z nim kłócić. Weszliśmy do jego domu i zaprowadził mnie do łazienki. Dał ręcznik i swoją koszulę. Spojrzałam na niego wymownie.

-Nic innego nie mam.

Podeszłam i pocałowałam go lekko w policzek.

-Dziękuję- szepnęłam.

-Nie ma za co- uśmiechnął się- Poczekam na dole.

Zostawił mnie samą. Łazienka była wielka. Wanna miała hydromasaż i spokojnie pomieściłaby ze cztery osoby. Szybko się przebrałam i poszłam do gospodarza domu. Miał na sobie dresy, podkoszulek i czarny szlafrok. Usiadłam obok.

-Lepiej?- zapytał.

-Tak. O wiele.

-Cieszę się.

Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. Obudziłam się w środku nocy. Rozejrzałam się i nagle coś obok mnie się poruszyło. To był Mike. Spał słodko. Nie zamierzałam go budzić. Poprawiłam tylko jego loczki i sama zasnęłam…