Przypadkowa notka nr.2

Oto fragment innego opowiadania. Nadrabiam teraz, bo tak jak mówiłam w tamtej notce, zawieszam bloga. Za jakiś tydzień może dam wam znać, co dalej. A na razie Enjoy :)

*********************************************************************

-Rose, bierzesz dzisiaj Damona?

-Damona? Liz, proszę cię. Wiesz, że jeżdżę tylko na Castielu.

-Ty i ten twój arab. No dobrze, ale weź dzisiaj kowbojskie siodło, okej?

-Niech ci będzie.

Dobra. Może od początku. Na imię mam Rose, nazwisko Morgan. Wiek? Dwadzieścia lat. W związku? Nie. Faceci mnie odrzucają. No, może nie wszyscy. Ja i moja przyjaciółka Liz uwielbiamy Brad’a Pitt’a. Hobby? Jeździectwo. Mój tata jest producentem muzycznym, więc mamy pieniądze. W stajni mam swojego konia. Castiela. Jest to czarny koń Arabski.

-Rose. Mogę cię prosić?- mój zaprzyjaźniony instruktor.

-Słucham Pana.

-Chyba wiesz, że stajnia ma problemy finansowe, prawda?

-Wiem.

-Jutro przyjdzie pewien człowiek. Obejrzy ją i może zechce nam pomóc. Oprowadzisz go, dobrze?

-Dobrze.

-Okej. To miłej jazdy.

-Dziękuję.

Po trzygodzinnej jeździe wróciłam do domu.

-Jak było?- zapytał mnie tata.

-Świetnie. Castiel jest coraz silniejszy.

Położyłam się do łóżka i zasnęłam. Następnego dnia koło trzynastej, czyściłam Castiela. Wtedy usłyszałam:

-Śliczny koń.

Odwróciłam się i zobaczyłam młodego, ciemnoskórego mężczyznę z kręconymi włosami w kolorze nocy.

-Dziękuję.

-Ma jakieś imię?

-Castiel. A pan to…?

-Michael Jackson. Przyszedłem obejrzeć stajnię.

-A, to pana miałam oprowadzić.

-Żaden pan. Po prostu Michael- uśmiechnął się słodko.

-Dobrze, więc to ciebie miałam oprowadzić.

-Na to wygląda.

Wyszłam z boksu Castiela i zaczęłam chodzić z Michaelem po ośrodku.

-Tu jest hala, gdzie jeździmy w czasie złej pogody.

Poszliśmy na dwór.

-Tu jest padok, a tam dalej trzymamy siano. Z drugiej strony mamy parkour.

-Hm. Bardzo tu fajnie. A macie tor wyścigowy?

-Jest z drugiej strony ulicy.

-To zrobimy tak: jeżeli ze mną wygrasz, to dofinansuję utrzymanie stajni, zgoda?

-Zgoda. Ile okrążeni?

-Cztery. Spotkamy się przy starcie.

Wzięłam Castiela, osiodłałam go, ubrałam toczek i poszłam w umówione miejsce. Michael już tam czekał na Zeusie.

-Gotowa?

Wsiadłam.

-Jeszcze jak.

-Trzy, dwa, jeden… START!

Polecieliśmy cwałem. Michael był na początku na prowadzeniu, ale pod koniec trzeciego okrążenia przegoniłam go.

-No ładnie. Gratuluję- podał mi rękę.

-To co? Rozumiem, że…

-Tak. Będę dofinansowywał stajnię. Czyli będziemy się widywali częściej- puścił mi oczko.

-Najwyraźniej.

Nagle Castiel popchnął mnie lekko bokiem i wpadłam na Mika.

-Ostrożnie księżniczko- złapał mnie i założył kosmyk włosów za ucho. Mimowolnie się zarumieniłam. Stanęłam prosto.

-To co? Widzimy się…

-Jutro- dokończył.

-Jutro?

-Tak. Przyjadę podpisać papiery. Takie tam duperele. A właśnie. Nie zapytałem, jak masz na imię.

-Rose.

-Więc miło im poznać.

Uśmiechnęłam się i odprowadziliśmy konie do boksów. Wróciłam do domu. Następnego dnia szkoła. Spakowałam książki i położyłam się spać. Jutro nasz przyjaciel (mój i Liz) Max, miał występ. Jaki? Męskich zespołów Acapella. Sami musieli być instrumentami. Oglądaliście „Pitch Perfect”? No właśnie. Rano, kiedy otworzyłam oczy, troszeczkę zbladłam. Była za piętnaście ósma. Szybko się ubrałam, umalowałam i wybiegłam.

-Max, dasz radę- mówiła mu Liz.

-No nie wiem. A jak zapomnę kroków? Albo pomylę tonację?

Dała mu z liścia w policzek.

-Nie mów tak. Dasz radę i koniec.

-Podobno ma być na widowni  jakiś muzyk.

-Oj tam. Spodoba mu się.

Zaczęła lecieć muzyka. Max wbiegł na scenę, a ja i Liz zajęłyśmy miejsca dla widzów.

-Nieźle im idzie, nieprawdaż?- usłyszałam męski głos nad swoim uchem. Odwróciłam się do tyłu.

-Michael? Co ty tu robisz.

-Wasza szkoła mnie zaprosiła.

-Czekaj, czekaj. Ty jesteś tym muzykiem?

-Zgadza się. Jestem zachwycony tym występem.

-Heh. A Max tak się bał, że ci się nie spodoba.

-Niepotrzebnie. Ja nie gryzę. Nie ma się czego obawiać- uśmiechnął się.

-Miejmy nadzieję.

-A właśnie, Rose. Czy nie poszłabyś ze mną do kina w sobotę?

-Jasne. Z miłą chęcią.

Przez resztę pokazu nic nie mówiliśmy. Czasem tylko zerkałam na Mika, a on na mnie i posyłaliśmy sobie uśmiechy. Co, jak co, ale jego był zniewalający. Po wszystkim, ja i Liz poszłyśmy za kulisy do Maxa.

-Było świetnie!- krzyknęła Liz i rzuciła się Maxowi na szyję. Odsunęli się od siebie i zarumienili.

-Tylko mam nadzieję, że temu muzykowi się podobało.

-I to jak- usłyszeliśmy.

Odwróciłam się. Michael szedł z rękoma za plecami.

-P-Pan M-Michael Jackson… -mój przyjaciel zaniemówił.

-Zgadza się. I powiem ci, że naprawdę masz talent.

Max nie mógł wydusić słowa.

-On tak zawsze?- szepnął mi do ucha.

-Raczej nie. Chyba jest w szoku.

Podeszłam do niego i trzepnęłam z liścia w twarz.

-Auć- syknął pod nosem Mike, widząc jak Max obrywa.

-Max! Ogarnij się!

-Nie musiałaś tak mocno bić- rozmasowywał policzek.

-Jeżeli uderzyłam, to znaczy, że musiałam...