Przypadkowa Notka nr.7 +Podziękowania za 5k wyświetleń! :D

Witajcie. To aż nieprawdopodobne. Niedawno opublikowałam notkę z okazji 4000 wyświetleń, a teraz jest ich ponad 5000! Wow. Jesteście wspaniali <3 Kocham Was. W takim razie już nie przynudzam, tylko wstawiam PN. Tym razem krótka. Zapraszam do komentowania :)
*********************************************************************************

-Rose, bardzo cię przepraszam za tę całą sytuację. Nie sądziłem, że tak to się potoczy. Jest mi strasznie wstyd.

-Nic się nie stało. To nie twoja wina. Jeżeli ci zależy, to mogę poudawać trochę twoją narzeczoną- posłałam mu kuksańca w bok i puściłam oczko.

-Naprawdę? Mogłabyś?

-Jasne. W sumie co mam do stracenia?

Przytulił mnie.

-Dziękuję.

Posiedzieliśmy do wieczora i rozmawialiśmy sobie spokojnie. Potem Michael zaprowadził mnie do oddzielnego pokoju. Dał jakąś swoją koszulkę i ręcznik, po czym poszłam pod prysznic. Zasnęłam bardzo szybko. Minęły dwa tygodnie. Pewnego ranka wstałam i poszłam obudzić Mika. Wspominał mi, że musi wstać wcześnie, bo ma jakąś konferencję. Zapukałam.

-Proszę.

Weszłam akurat, kiedy zakładał koszulę. Zarumieniłam się.

-Myślałam, że jeszcze śpisz i chciałam cię obudzić…- spuściłam głowę zawstydzona.

-Dziękuję, że pamiętałaś. Zaraz zejdę.

Kiwnęłam głową i zeszłam do kuchni zrobić sobie kawę. Akurat skończyłam ją parzyć, kiedy zszedł. Ubrany był w czarną kurtkę ze sprzączkami i spodnie do kompletu. Nie wspominając o butach.

-Idziesz tak na konferencję?- zdziwiłam się.

-Tak. Podoba ci się?

-Ten strój jest genialny. To ten z teledysku?

-A owszem. Miło, że zauważyłaś.

-Kawy?

-Ja sobie zrobię, a ty idź się ubierz.

-Ubierz?

-No tak. Przecież nie zostawię cię tutaj. Musisz iść ze mną.

-Mike, no nie wiem.

-Oj proszę- zrobił oczy szczeniaczka.

-Ja kiedyś przez ciebie zginę, wiesz?- zaśmiałam się i pobiegłam na górę. Ubrałam obcisłe jeansy, granatową marynarkę i czarne, zamszowe buty na koturnach. Umalowałam się i zeszłam. Kiedy Michael mnie zobaczył, zaniemówił.

-Wow- wydusił z siebie.

Zarumieniłam się i spuściłam głowę. (Znów). Podszedł do mnie i ujął mój podbródek. Zmusił mnie, żebym na niego spojrzała.

-Wyglądasz pięknie.

Uśmiechnęłam się. Patrzyliśmy na siebie przez chwilę. Nagle zadzwonił telefon Michaela.

-Halo?

-…

-Tak, już idziemy.

-Kto to był?

-To Will. Mój szofer. Musimy jechać.

Szybko zapakowaliśmy się do limuzyny i ruszyliśmy z piskiem opon. Dotarliśmy tam na ostatnią chwilę. Usiedliśmy przy długim stole, który znajdował się na podeście. Weszli paparazzi i kamerzyści. Zaczęły się pytania. Pytali głównie o płytę Michaela, jego postępy i czy nie denerwują go plotki na jego temat. W końcu padło:

-Jesteście razem?

Zastygliśmy. Nie mogliśmy powiedzieć, że nie, bo Janet siedziała obok. (Tak, ona też tam była).

-Tak, są razem i to tylko kwestia czasu, aż wezmą ślub i się „rozmnożą”- zaśmiała się siostra Mika.

Spojrzeliśmy na siebie.

-To prawda?- zapytał inny dziennikarz.

-Tak…- powiedział Michael.

Nagle zaczęli rzucać pytaniami na prawo i lewo, a błysk fleszy zaczął nas oślepiać.

-Spokój!- krzyknął ochroniarz.

Cała sala się nagle uspokoiła.

-Może Pan kontynuować, Panie Jackson.

-Dziękuję Tom.

Padło jeszcze kilka pytań i odpowiedzi i pojechaliśmy do domu. Przez resztę dnia nie odezwaliśmy się słowem. Pod wieczór siedziałam na kanapie z kolanami pod brodą i wpatrywałam się w leniwie płonące drewno w kominku.

-Tu jesteś- usłyszałam.

Usiadł obok mnie i założył mi kosmyk włosów za ucho.

-Wszystko dobrze?- zmartwił się.

-Boję się…

-Boisz? Czego?

-Że zepsuję ci reputację w mediach.

Przysunął się do mnie i objął ramieniem.

-Nie ma takiej możliwości. Już i tak nie jestem taki czysty, jakbym chciał. Ty mi możesz ją tylko poprawić.

Spojrzałam na niego i się uśmiechnęłam. Oparłam głowę o jego ramię i siedzieliśmy razem w ciszy…